Apostoł Trędowatych Opowieść o św. Damianie de Veuster

Paulina Jaricot urodziła się w bogatej rodzinie przemysłowców lyońskich. Rozpościerały się przed nią wielkie możliwości i szerokie perspektywy. W młodości założyła dzieło wspierania misji – dzisiejsze Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary – oraz popularne na całym świecie stowarzyszenie modlitewne – Żywy Różaniec. Stopniowo ścieżka jej życia stawała się coraz węższa. Umarła w nędzy, odarta ze znaczenia, wpływów, poparcia, przyjaźni, zapomniana i ogołocona. Dotarła jednak do ciasnej bramy życia z zapaloną lampą oliwną – rozpalonym miłością sercem, które całe tęskniło do Boga.

Dorota Krawczyk jest doktorem nauk humanistycznych w specjalności nauk o sztuce, autorką licznych publikacji naukowych i popularno-naukowych z dziedziny muzyki i religii oraz powieści biograficznych, m.in. o św. Janie od Krzyża (Jesień w Ubedzie) i bł. ks. Ignacym Kłopotowskim (Bez wytchnienia).

Wznowione wydanie ilustrowanej książeczki "O. Damian de Veuster" wydanej w 1938 r.

Ojciec Prokop kapucyn – Żywot świętego Benedykta Labra

W roku 1881 Ojciec Święty Leon XIII, w święto Niepokalanego Poczęcia Przenajświętszej Panny, dodał czterech nowych świętych, przez ich uroczystą kanonizację, do czci powszechnej. Jednym z nich był Benedykt Labr. Nastąpiło to w czasach rozpowszechnienia się zasad najgorszego materializmu, zakładającego ostateczny koniec człowieka w dobrobycie i uciechach doczesnych.

Temu dobrowolnemu żebrakowi, który w ostatniej nędzy całe życie spędziwszy, najwyższymi cnotami zajaśniał, w uciechy niebieskie już tu na ziemi ciągle opływał i za życia jeszcze czcią powszechną był otoczony, oddana została publiczna cześć.

Dziś, w czasach szalejącego konsumpcjonizmu, podajemy pobożnym czytelnikom streszczony żywot świętego Benedykta Labra, który wiele lat temu napisał nasz ukochany rodak – o. Prokop kapucyn.

Święty Benedykcie Labrze, módl się za nami!

IMPRIMATUR nr 1091

Varsaviae die 13/25 Aprilis 1882 a.

Administrator Archidioecesis, Canonicus Metropolitanus – A. Sotkiewicz

KSIĄŻKA:

Oprawa miękka – miła w dotyku dzięki okładzinie soft – touch

Wydanie I

Format 11,5 x 18 cm

Liczba stron – 74

ISBN 978-83-66728-80-6

Obszerna biografia świętego Wawrzyńca z Brindisi (1559-1619), jednej z najwybitniejszych postaci Kontrreformacji, generała zakonu kapucynów oraz mistyka, teologa i Doktora Kościoła. Barwna książkowa opowieść (w znacznej mierze zbeletryzowana) opisuje szczegółowo zdumiewające życie Wawrzyńca z Brindisi, który przewędrował pieszo dziesiątki tysięcy kilometrów, zapisał dziesiątki tysięcy kart i wyszedł cało z wielu niebezpiecznych przygód. Książka, opatrzona bogatą bibliografią, przedstawia również szeroki kontekst historyczny i wybitne postaci ówczesnej epoki.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

– państwowego funduszu celowego.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Nigdy nie sądziłem i nie przewidywałem, aby mi przyszło kiedykolwiek przed śmiercią opuścić Lublin. A stało się to. Wyjeżdżam do Warszawy dla pracy redakcyjnej, którą prowadzę za pozwoleniem wysokiej mojej Władzy. Zostawiam Lublinowi siedemnaście lat kapłaństwa swego. Najpiękniejszy to okres życia mego… W zamian za to biorę z sobą na pamiątkę ciężki krzyż najrozmaitszych cierpień, które w Lublinie przeszedłem. […] Ale serca dla Lublina nie straciłem; owszem, zachowuję je w tej nadziei, że ono mię kiedyś sprowadzi do Lublina z powrotem. Ignacy odłożył pióro do kałamarza i przebiegł wzrokiem tekst, który właśnie napisał. „Tak – pomyślał – tak chyba będzie dobrze. Czytelnikom moim należą się słowa takiego pożegnania i wyznania. Pójdzie jutro na stronę tytułową. Da Bóg, że będą je sobie przekazywać z rąk do rąk i w ten sposób pożegnam Lublin i okolicę.

Książka została wydana w koedycji z Wydawnictwem Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”.

Książka autorstwa jezuity o. Maurycego (Moritza) Meschlera. Autor w oparciu o Pismo św. posiłkując się Tradycją oraz dziełami sztuki chrześcijańskiej kreśli obraz oblubieńca Maryi i opiekuna Jej Syna – Boga.

Autor wydobywa i ukazuje Św. Józefa – „Cień Ojca niebieskiego” –  w jego relacji do Chrystusa i Maryi, a także wyjaśnia jego rolę względem Kościoła Świętego oraz każdego żyjącego w nim wiernego.

Książki o. Meschlera pokazują jak w praktyce korzystać z przewodnictwa Maryi i Józefa na drogach życia wewnętrznego oraz w działalności zewnętrznej. Poznawanie Maryi i Józefa przez jego dzieła stanowi prawdziwą szkołę codziennego życia zgodnie z planem Bożej Opatrzności.

Autor: O. Maurycy Meschler S.J.

Rok wydania: 2021

Stron: 132

Format: 13 x 19

Oprawa: miękka

Imprimatur

Poznań, dnia 25 lutego 1913.

† X. Dalbor

Wikariusz Generalny

Bywają ludzie i krajobrazy, które już przy pierwszym wejrzeniu uderzają pięknością; dość rzucić wzrokiem, aby się czuć do nich pociągniętym, aby podziwiać i kochać. Na świecie Bożym spotykamy prócz tego inne jeszcze, mniej pociągające zjawiska, które wymagają bliższego przyjrzenia się i gruntowniejszego badania; potem dopiero ukazuje się ich piękność i wspaniałość. Być może nawet, że wielkość ich polega właśnie na tej skromnej niepozorności. Podobnie rzecz się ma ze Świętymi. I oni różnią się blaskiem i wspaniałością jak gwiazdy na niebie (I. Kor. 15, 41), a ci, którzy dla oka naszego wydają się najbardziej niepozornymi, są może w istocie bardzo wielkimi, a kto wie, czy nie największymi. [fragment Przedmowy]

Fragment:

„Życie wewnętrzne jest duchową, lepszą cząstką życia ludzkiego i czyni człowieka czymś o wiele wyższym i wspanialszym, aniżeli on się na zewnątrz wydaje. Polega ono na uczestnictwie duszy w czynach zewnętrznych, na współudziale w nich wnętrza, ducha ludzkiego, i to w kierunku wyższym, nadprzyrodzonym, zmierzającym do Boga.

Jest to życie człowieka dla Boga, od Boga i w Bogu. Stąd polega ono nade wszystko na czystości serca, oraz na unikaniu wszystkiego, co nas może uczynić niemiłymi Bogu, a więc na unikaniu wszelkiego świadomego i dobrowolnego grzechu, a co za tym idzie, na przestrzeganiu należnej czujności i na uwadze skierowanej na porywy serca; następnie polega ono na tym, abyśmy się pilnie starali zewnętrznym uczynkom naszym nadać blask cnoty i zasługi przed Bogiem przez wzbudzanie dobrej intencji; wreszcie opiera się życie wewnętrzne na pielęgnowaniu bezpośredniego obcowania z Bogiem przez modlitwę w pewnych godzinach dnia i na posłusznym wykonywaniu natchnień Bożych. Oto praktyczne zasady życia wewnętrznego.

Przypuszczać słusznie możemy, że św. Józef również się nimi kierował. Jakże wspaniałe musiało być to wewnętrzne życie Świętego! Któż zdoła je zgłębić i pojąć? W przybliżeniu tylko możemy wyobrazić sobie piękność jego na podstawie powołania św. Józefa, urzędu i łask, których mu Bóg w odpowiedniej mierze udzielał. Skoro Maryja od pierwszej chwili swego istnienia odebrała nadmiar darów, aby była godną Matką Boga, to zapewne i Józefowi udzielił Bóg odpowiedniej ilości łask, potrzebnych do wykonywania jego urzędu, który przecież pod pewnym względem zbliżony był do stanowiska Maryi. Ten zasób łask zużył Józef św. w zupełności na rozszerzenie życia wewnętrznego; im skromniejsze i bardziej niepozorne było jego zewnętrzne życie, tym bardziej pomnażał się wewnętrzny skarbiec darów Bożych.

Przecież okoliczności, wśród których żył nasz Święty, ustawiczny widok Zbawiciela i Matki Boga, i poufałe z Nimi przestawanie sprzyjały same przez się wzrostowi życia wewnętrznego. Jak czystymi musiały być myśli i zamiary św. Józefa, skoro żył przed oczyma Zbawiciela niby anioł, który stoi zawsze przed obliczem po trzykroć Świętego! Jak wielkim musiało być jego skupienie mimo wszystkich zewnętrznych zajęć, gdy cała jego działalność była bezpośrednią służbą Bożą, całe życie poświęcone uskutecznieniu najwyższych, Boskich myśli i zamiarów! Jakąż miłością wezbrane było jego serce! Przecież to wszystko, co się działo dokoła niego, na co patrzył, czego słuchał, to były przecudowne tajemnice miłości Bożej, niewyczerpane źródła łask i objawień mądrości i piękna Boga samego. Jak księżyc, gdy kryje się za obłok, prześwietla go zupełnie swoimi promieniami, tak i Józef św., ponieważ cały w Bogu zatonął, cały wewnętrznie jasnością Bożą promieniał.”

O. Reginald Garrigou-Lagrange o św. Józefie:

Opinia, że św. Józef jest największym ze świętych po Matce Bożej, staje się coraz powszechniejsza w Kościele. Nie wahamy się patrzeć na pokornego cieślę jako wyższego w łasce i wiecznej chwale niż patriarchowie i największy z proroków – św. Jan Chrzciciel, a także apostołowie, męczennicy i wielcy doktorzy Kościoła. Ten, kto jest najmniejszy w głębi swej pokory, ze względu na wzajemne powiązanie cnót, jest największy w szczytach swej miłości: „Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki”.

Doktryna o prymacie św. Józefa została zatwierdzona przez Leona XIII w encyklice Quamquam pluries, z 15 sierpnia 1899 r., napisanej w celu ogłoszenia św. Józefa patronem Kościoła powszechnego. „Bez wątpienia godność Matki Bożej jest tak wysoka, że nic większego stworzyć niepodobna. Ponieważ jednak św. Józef połączony był z Przenajświętszą Dziewicą węzłem małżeńskim, przeto niezawodnie najbardziej zbliżył się do owej wzniosłej godności, którą Bogurodzica wszystkie stworzenia o wiele przewyższyła. Małżeństwo bowiem jest najbardziej istotną społecznością i związkiem, i dlatego z natury swej domaga się wzajemnej wspólnoty wszystkich dóbr małżonków. Jeżeli zatem Bóg przeznaczył św. Józefa na małżonka Najświętszej Dziewicy, to uczynił go z pewnością nie tylko towarzyszem Jej życia, świadkiem Jej dziewictwa, obrońcą Jej cnoty, ale przez związek małżeński także uczestnikiem w Jej wzniosłej godności.”

Jego misja była podwójna.

Jeśli chodzi o Maryję, ochronił Jej dziewictwo, zawierając z Nią prawdziwe, lecz całkowicie święte małżeństwo.

Jeśli chodzi o Słowo Wcielone, Józef czuwał nad Nim, opiekował się Nim i przyczyniał się do Jego ludzkiej edukacji. Nazywany jest przybranym ojcem, lecz termin ten nie oddaje w pełni tajemniczej, nadprzyrodzonej relacji między nimi.

Tym, co uderza nas najbardziej w roli św. Józefa do końca czasów, jest fakt, że są w niej zebrane w godny podziwu sposób pozornie przeciwstawne prerogatywy. Jego wpływ jest powszechny w całym Kościele, a jednak, podobnie jak Opatrzność Boża, pochyla się on nad najdrobniejszymi detalami; „wzór robotnika” interesuje się każdym, kto się do niego zwraca. Jest najbardziej uniwersalnym świętym, a mimo to pomaga ubogiemu człowiekowi w jego codziennych potrzebach. Jego działanie dotyczy przede wszystkim porządku duchowego, a jednak rozciąga się na sprawy doczesne; jest podporą rodzin i wspólnot, nadzieją chorych. Czuwa nad chrześcijanami we wszystkich warunkach, ze wszystkich krajów, nad ojcami rodzin, mężami i żonami, dziewicami konsekrowanymi; nad bogatymi, aby ich natchnąć do miłosiernego rozdzielania swego majątku, i nad ubogimi, aby im pomóc. Zwraca uwagę na potrzeby wielkich grzeszników i dusz zaawansowanych w cnocie. Jest patronem szczęśliwej śmierci, przegranych spraw; jest postrachem demonów, a św. Teresa mówi nam, że jest przewodnikiem dusz wewnętrznych na drogach modlitwy. Jego wpływ jest cudownym odbiciem Boskiej Mądrości, która „Sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią. ” (Mdr 8, 1).

Źródło: Garrigou-Lagrange R. Matka Zbawiciela a nasze życie wewnętrzne [tłum. Matris].

W niniejszym wznowieniu wprowadzono nieznaczne zmiany: w zakresie ortografii, pisowni łącznej i rozłącznej oraz pisowni wielką i małą literą. Niektóre z wyrażeń i słów uwspółcześniono i doprecyzowano, z dbałością o to, aby nie ingerować w warstwę merytoryczną.

Książka Dar Fatimy Odczytać na nowo orędzie Marki Bożej – to zapis spotkania z ks. prof. Tadeuszem Guzem podczas promocji książki: ,,Niebo jest silniejsze od nas”. Płyta zawiera pełny tekst książki „Niebo jest silniejsze od nas. Opowieść fatimska”. Czyta: Halina Łabonarska Format nagrania: mp3 Czas całkowity: 7 godzin i 38 minut Muzyka, realizacja nagrania i montaż dźwiękowy: Piotr Łabonarski.

Gdy Lucia zobaczyła oblicze Naszej Kochanej Pani, które według jej dokładnych wskazówek odtworzył młody artysta, potrząsnęła tylko głową i powiedziała: ,,Ona była taka, a przecież nie taka! Ona była światłem, światłem, światłem!”. Gdy wiele lat później w swej cichej celi spisywała te wizje, czuła się śmiertelnie nieszczęśliwa, gdyż niewypowiedzialnego, po prostu, nie da się powiedzieć. To, co się wydarzyło w Fatimie, pozostaje w niedostępnym świetle Nieba. – fragment ze wstępu –

Edward Healy Thompson

„Gdy lud dotknięty klęskami prywatnymi lub publicznymi podniesie do Nieba swe błagalne głosy o pomoc, Bóg odpowiada: «Idźcie do Józefa i czyńcie wszystko, co wam nakazuje». Tym sposobem Józef, po Maryi, staje się wiecznym szafarzem wszystkich niebiańskich łask”.  (fragment książki)

Książka Święty Józef. Życie i chwała autorstwa Edwarda Healy’ego Thompsona uważana jest za jedno z najpełniejszych i najdokładniejszych studiów na temat św. Józefa. Bazując na Piśmie Świętym i Tradycji, pismach Ojców i Doktorów Kościoła oraz świadectwach świętych, autor starannie opisuje rolę Józefa w historii zbawienia i życiu Kościoła. Niniejsze dzieło zawiera szczegóły dotyczące pochodzenia Świętego, jego pracy oraz życia duchowego. Autor wyjaśnia, jak Józef został zapowiedziany w Starym Testamencie, przedstawia jego osobę w relacji do Jezusa i Maryi oraz tłumaczy, dlaczego został ustanowiony przez papieża Piusa IX Patronem Kościoła powszechnego. Polskie wydanie zostało wzbogacone o dodatek zawierający modlitwy, nowennę, koronkę i litanię do Świętego Józefa.

Edward Healy Thompson (1813-1891) – angielski pisarz, katolik nawrócony z anglikanizmu, współczesny św. kardynałowi Newmanowi, z którym łączyła go zażyła znajomość. Autor dzieł apologetycznych, żywotu św. Stanisława Kostki oraz biografii świątobliwych katolików, m. in. Jana Jakuba Oliera, Marii Harpain i Henryka Marii Boudona.

rok wydania: 2022

liczba stron: 342

oprawa: miękka

format: 16,5 cm x 23,5 cm

Żywot Świętego Feliksa – patrona dzieci napisany przez Ojca Prokopa kapucyna (Jan Leszczyński).

Z radością oddajemy opowiadanie o prawdziwym żywocie niezwykle skutecznego Świętego, którego najczęściej wzywają rodzice chorych dzieci, aby upraszał u Dobrego Boga zdrowie dla pociech. To piękne opowiadanie podczas którego braciszek Dyzma przybliża dzieciom i rodzicom postać Świętego Feliksa, cuda, które Pan Bóg przez niego czynił oraz niezwykle istotne prawdy wiary chrześcijańskiej.

Zaprzyjaźnij się ze Świętym Feliksem patronem dzieci!

Święty Feliksie módl się za nami!

IMPRIMATUR NR 1730

Plociae die 15/27 Octobris 1879 a.

Administrator Dioecesis Plocensis Episcopus Suffraganeus A. Gintwt

Regens. Cancellariae V. Petrykowski

W tekście, korzystano z wydania z 1880 roku, dokonano niezbędnych korekt językowych, dostosowując go do aktualnie obowiązujących norm.

Żywot Błogosławionej Anny Marii Taigi - patronki matek i niewiasty z ludu

Dodatek: Nowenna do błogosławionej Anny Marii

Autor: Ks. Ernest Matzel SJ, Misjonarz w Ameryce

Opracowano na podstawie wydania: Żywot bł. Anny Marji Taigi, patronki matek i niewiasty z ludu z roku 1926

Wydanie zostało nieznacznie uwspółcześnione pod względem językowym. Zawartość merytoryczna pozostała nienaruszona.

ISBN: 978-83-971708-6-5

Przedmowa:

Dzień wyniesienia na ołtarze ciężko pracującej na chleb matki siedmiorga dzieci i niewiasty z ludu, której żywot tu podają w upominku drogim matkom polskim w kraju ojczystym i na wychodźstwie, przeszedł niepostrzeżenie wśród naszego ludu, który ledwie usłyszał imię i nazwisko tej niezwykłej kobiety, Anny Marii Taigi (wymawia się „Taidżi”).

Wypadki powojenne przygłuszyły sławę tej służebnicy Bożej, którą papież Benedykt XV policzył w poczet Błogosławionych dnia 30 maja 1920 roku. W bulli beatyfikacyjnej Ojciec Święty słusznie zaznaczył, że przykład Anny Marii Taigi jest pierwszym tego rodzaju w dziejach Kościoła.

„Podczas gdy spisy Świętych — są to słowa Benedykta XV — zawierają liczne imiona panien, rzadko tylko spotykamy w nich imiona małżonek. Toteż tym bardziej powinniśmy sobie cenić wzór doskonałego życia w małżeństwie. Dawne wieki dały nam święte niewiasty, jak Elżbietę, Jadwigę i inne księżniczki, ale wiek ubiegły obdarzył nas wzorem świętej niewiasty z ludu, pracującej ciężko swymi rękami na wyżywienie i wychowanie siedmiorga dziatek”.

Żywot takiej niewiasty i matki nie powinien pozostać w ukryciu, skoro ją Pan Bóg wsławił licznymi cudami i niezwykłym darem proroctw i widzeń za jej życia. Obrał ją sobie Pan Bóg jako ofiarę zadośćuczynienia za niewiarę i niemoralność swego wieku i w zamian za jej pokuty i modły powstrzymywał srogie razy swego gniewu. Takim posłannictwem obdarzał Bóg zwykle święte dziewice, jak np. Katarzynę ze Sieny. W tym zaś wypadku powołał prostą matkę z ludu pracującego. Chciał widocznie pokazać matkom, że swoje skromne i pracowite życie wśród gwaru dzieci i troski o chleb powszedni mogą łączyć z głębokim życiem wewnętrznym i apostolstwem modlitwy i cierpienia dla chwały Królestwa Bożego na ziemi.

Sądzę, że polskie matki przyjmą z radością ten żywot świętej żony i matki, której warunki życia były podobne do ich znojnego losu. Znajdą one w tym żywocie mnóstwo praktycznych uwag i przykładów dla uświęcenia życia swego i rodzin.

Dołączyłem też na końcu tego żywotu nowennę do tej błogosławionej Patronki matek, której Pan Jezus przyrzekł, że wysłucha jej wszelką prośbę.

Niech nasze matki z ufnością uciekają się do jej pośrednictwa u Boga we wszystkich osobistych i rodzinnych troskach i potrzebach, a tak przyspieszą dzień, w którym ta matka z ludu zajaśnieje w chwale Świętych.

Autor.

New York. N. Y., w październiku 1925 roku

Najlepsza i najobszerniejsza biografia świętego Jana Marii Vianneya, opracowana na podstawie akt procesu kanonizacyjnego oraz ogromnej liczby dokumentów i świadectw. Ta biografia cieszyła się wielkim uznaniem Jana Pawła II, który w książce Dar i tajemnica wyznał: „Od czasów kleryckich żyłem pod wrażeniem postaci Proboszcza z Ars, zwłaszcza po lekturze książki ks. Trochu"

„Byłem szczególnie wstrząśnięty jego heroiczną posługą konfesjonału. Ten pokorny kapłan, który spowiadał przez kilkanaście godzin na dobę, odżywiając się niezwykle skromnie, przeznaczając na spoczynek zaledwie kilka godzin dziennie, potrafił w tym trudnym okresie dokonać duchowej rewolucji we Francji i nie tylko we Francji. Tysiące ludzi przechodziło przez Ars i klękało przy jego konfesjonale. Na tle dziewiętnastowiecznego zeświecczenia i antyklerykalizmu, jego świadectwo było wydarzeniem dosłownie rewolucyjnym."

św. Jan Paweł II, Dar i tajemnica

„Proboszcz z Ars potrafił w swoim czasie przekształcać serce i życie tak wielu osób, gdyż udało mu się ukazać im miłosierną miłość Pana (...). Ten, kto przychodził do jego konfesjonału, pociągnięty wewnętrzną i pokorną potrzebą Bożego przebaczenia, odnajdywał w nim zachętę do zanurzenia się w „potoku Bożego miłosierdzia", który porywa ze sobą wszystko swoim impetem"

Benedykt XVI, List na rozpoczęcie roku kapłańskiego z okazji 150 rocznicy urodzin świętego Proboszcza z Ars

Joanna d’Arc, bohaterka Francji, jest przedmiotem kultu na całym świecie. Wśród mężczyzn wzbudza słuszny zachwyt, a dla kobiet jest niedoścignionym i jednocześnie upragnionym wzorem do naśladowania.

Ci, którzy chcą, aby ich podziw dla Joanny d’Arc przerodził się w coś więcej niż tylko przelotną fascynację, niech zgłębią, co popchnęło tę skromną i pokorną dziewicę do takiego bohaterstwa, i kim byli jej potężni oraz dyskretni sojusznicy w misji ratowania Francji.

W tej książce ojciec Florentyn Szczepanik, żyjący przed ponad stu laty zakonnik Braci Mniejszych Reformatów, korzystając z najlepszych źródeł historycznych i popychany wiarą i miłością do Boga i Kościoła Świętego, ukazuje w fascynujący sposób Świętą, która została wybrana przez Boga jako słabe narzędzie do ocalenia Francji, nie tyle przed niewolą angielską, co przed niewolą o wiele straszniejszą — diabelską — w której pogrążona była zepsuta i rozpustna najstarsza córa Kościoła.

Niech poznawanie bohaterki tej książki będzie dla Czytelnika pobudką do pójścia w jej ślady — drogą czystości, męstwa i ofiary z siebie.

Wznowienie na podstawie wydania z 1914 roku

Wprowadzono nieliczne zmiany w tekście w celu dostosowania go do współczesnych zasad pisowni.

Obraz na okładce: Charles-Amable Lenoir, Joanna d’Arc

Autor: o. Florentyn Szczepanik OFM

Oprawa: miękka

Format: B6

Liczba stron: 110

Książka zawiera Imprimatur i Nihil obstat z 1914 roku.

Książka posiada imprimatur z 1933 roku.

Zdjęcie na okładce pochodzi z czasów życia czcigodnego Mateusza Talbota i przedstawia port w Dublinie. Źródło: Archiwum portu w Dublinie www.dublinportarchive.com

Liczba stron: 136

Oprawa: miękka

Format: B6

Autor: Sir Joseph A. Glynn

Tłumaczenie: W. K.

ISBN: 978-83-68329-00-1

Fragment wstępu:

Życiorys Mateusza Talbota jest dosadnym pouczeniem, że poziom życia nadprzyrodzonego zależny jest w wielkiej mierze i od naszej pracy. Łaska Boża bowiem bez naszej współpracy z nikogo nie uczyni dobrego chrześcijanina, a już tym mniej świętego. Mateusz Talbot przypomina nam słowa św. Pawła: „Gnębię ciało moje i w niewolę podbijam” (Kor 9, 27). Współpraca Mateusza z łaską Bożą była twarda. Jego pożywienie, „łóżko”, sen, ubranie, łańcuszki na ciele — są to wszystko rzeczy „nie do wiary” dla człowieka XX wieku. Nie ulega zresztą najmniejszej wątpliwości, że świętymi moglibyśmy zostać i bez łańcuszków, którymi Mateusz ciało swoje „w niewoli” trzymał. Te łańcuszki mają jednak swoją wymowę... Mateusz Talbot był przed rozpoczęciem życia świątobliwego wielkim pijakiem. Przy czytaniu jego życiorysu nie możemy wyjść z podziwu, jak mógł pijak nałogowy stanąć tak rychło na poziomie życia świętego?! Dowiadujemy się, że do opanowania wielkich namiętności potrzebne są wielkie umartwienia i wielka gorliwość w modlitwie. Oby świat dzisiejszy, tak upokarzająco zanurzony w zmysłowości, nauczył się od Mateusza Talbota, jak należy „gnębić” namiętne ciało, by ono zamieniło się w „kościół Ducha Świętego”.

Ks. dr Ferdynand Machay

Gdy Lucia zobaczyła oblicze Naszej Kochanej Pani, które według jej dokładnych wskazówek odtworzył młody artysta, potrząsnęła tylko głową i powiedziała: „Ona była taka, a przecież nie taka! Ona była światłem, światłem, światłem!”.

Gdy wiele lat później w swej cichej celi spisywała te wizje, czuła się śmiertelnie nieszczęśliwa, gdyż niewypowiedzialnego, po prostu, nie da się powiedzieć. To, co się wydarzyło w Fatimie, pozostaje w niedostępnym świetle Nieba.

Niemoc wypowiedzenia niewypowiedzialnego towarzyszyła mi przy pisaniu tej książki. Może jednak, drogi Czytelniku, uda ci się duszą pojąć cud łaski, która także dla ciebie spłynęła ze złotego nieba Portugalii.

Mamy zaszczyt przekazać do rąk Czytelnika już szóste z kolei wydanie bestsellera „Święty i diabeł”, powieści poświęconej świętemu Proboszczowi z Ars. Jan Vianney (1786-1859) jako niepozorny kapłan i spowiednik przez blisko pół wieku toczył z szatanem walkę o duszę Francji.

Ten nietuzinkowy życiorys dla wielu pokoleń był niepodważalnym przykładem, że książka katolicka może być pasjonująca i entuzjastycznie odbierana zarówno przez młodzież, jak i dorosłych. Dlatego pozostaje nam życzyć także Państwu przyjemnej lektury…

A po niej zapraszamy do sięgnięcia po inne książki autorstwa Wilhelma Hüenermanna opublikowane przez nasze wydawnictwo: „Mojżeszowe tablice”, „Gdyby diabeł mógł się wyspowiadać”, „Złoty świecznik” oraz „Pasuję cię na rycerza”.

O Jadwidze Śląskiej wciąż wiemy zbyt mało. Przy tym nierzadko to wiedza dość powierzchowna, by nie powiedzieć zdawkowa. Tymczasem już za życia ta pochodząca z Bawarii księżna, poślubiona Henrykowi Brodatemu, budziła niekłamany podziw tłumów, choć równie mocno je onieśmielała. Mimo to jej ubodzy, jak często mawiała o swych poddanych, darzyli ją szczerą miłością. Bo też była im niczym matka pochylająca się z troską nad ich codziennymi biedami. Nie powinno przeto dziwić, że była im nadzieją na lepsze jutro. Promykiem światła, znakiem innego, szczęśliwego świata. Lecz jak w najuboższych budziła miłość, tak w ówczesnych możnych budziła respekt, czasami może nawet lęk. Pewnie dlatego, że często przewyższała ich mądrością, a na pewno już świętością, której sile nie umiano się oprzeć. Taki właśnie obraz Jadwigi z Andechs, śląskiej księżnej, matki Henryka Pobożnego, kreśli Johannes Derksen (1898–1973). Ten poczytny niemiecki pisarz, oddając barwnie średniowieczne realia, sprawił, że Jadwiga, której los złączył się z dziejami Polski i losem polskiego narodu, właśnie dziś stać się może przewodnikiem na drodze życia, życia, które każdego dnia coraz bardziej winno być święte.

Niegdyś w Niemczech, gdzie sprzedano ponad pół miliona książek Derksena, określono tę powieść mianem arcydzieła. O tym, czy ta chwilami wzruszająca do łez, nad wyraz żywa i porywająca opowieść nim jest, każdy jednak przekonać się musi sam…

Skulona Jadwiga kucnęła pośród tańczących wokół niej sióstr i w drobnych dłoniach kryła swoją małą twarzyczkę. Nadeszła wiosna i pierwsze ciepłe dni skusiły dzieci do opuszczenia zamkowych komnat i wyjścia na dziedziniec. Tu pośród obronnych murów, strażniczych wież, stajni i budynków gospodarczych znalazły miejsce do zabawy pod ogromną lipą, której gałęzie wciąż były nagie, bez listowia. Po okolicy niosły się głośne okrzyki chłopców i śpiewy dziewcząt. W ferworze zabawy żadne z nich nie usłyszało niosącego się nad jeziorem Ammer głosu dzwonów, które wedle dawnej tradycji zapowiadały chóralną modlitwę kanoników w Diessen.

Bicie dzwonów nie umknęło jednak uwagi hrabiny Agnieszki z Andechs, która siedząc w altanie, obserwowała dokazujące dzieci. U stóp hrabiny bawiła się Mechtylda, jej najmłodsza córka. Gdy matka przyglądała się dziewczynce, przywołała obrazy z własnego dzieciństwa, kiedy ona – podobnie jak teraz jej latorośl – bawiła się na zamkach w Groitzsch i Rochlitz położonych w dalekiej Saksonii. Co i raz zerkała przy tym na Jadwigę siedzącą w kucki w kręgu sióstr, na synów Ottona i Henryka, którzy ćwiczyli się w rzucaniu oszczepem, oraz młodszych Ekberta i Bertolda strzelających z dziecięcych kusz. Nagle spojrzała przez bezlistną koronę drzewa w stronę jeziora Ammer, aby na jego tafli poszukać wzrokiem wielkiej nawy należącej do klasztoru. Dzwony były bowiem umówionym znakiem jej wypłynięcia. Tą łodzią miał płynąć jej małżonek Bertold IV wraz z margrabią Bertoldem III, jej teściem. Wracali w końcu do domu po długich tygodniach spędzonych w Innsbrucku w dalekim Tyrolu… – fragment książki –