Różaniec Maryi, korona Maryi. Leon XIII napisał 16 encyklik poświęconych Różańcowi Maryi, z których 13 znajduje się w niniejszej książce. Ojciec Święty „Zebrał i wyjaśnił w mistrzowski sposób cały wykład o Rózańcu tak, że te pisma jego można nazwać: encyklopedia Rózańcowa.” Podkreśla kluczowe znaczenie Maryi, jedynej nadziei na nasze czasy – Maryi Wszechpośredniczki wszystkich łask, oraz Wszechpośredniczki w tajemnicach różańcowych. Dzieli się także własnymi doświadczeniami i faktami nie pozostawiającymi co do tego wątpliwości. Podaje praktyczne wskazówki i rady. Zauważa, że modlitwa różańcowa (ustna wraz z rozmyślaniem) sprowadza na nas wszystkie łaski.
Tłumacz – dominikanin O. Konstanty M. Żukiewicz – każdą z encyklik opatrzył krótkim wyjaśnieniem. Całość napisana jest jasnym, prostym językiem, zrozumiałym dla każdego dziecka Maryi.
Autor: Leon XIII. Tłum. Konstanty Maria Żukiewicz OP
Rok wydania: 2024
Stron: 156
Format: 130 x 190
Oprawa: miękka
Imprimatur
Lwów, 1935 r.
Odbitka z „Róży Duchownej”.
Za pozwoleniem Władzy Duchownej.
cenzor
Nikt, o Przenajświętsza nie bywa napełniony poznaniem Boga bez Twego udziału (nisi per Te); nikt nie dostępuje zbawienia bez Twego udziału, Bogarodzico; nikt nie dostępuje żadnego daru miłosierdzia bez Twego udziału.
Ojciec Święty zwraca uwagę szczególnie na trzy główne rzeczy, szpetne i zgubne dla dobra ogólnego, które można zwyciężyć z pomocą Różańca Maryi:
1. Niechęć do skromnego i pracowitego życia: lekarstwem Tajemnice Radosne.
2. Trwoga wobec cierpienia: Tajemnice Bolesne.
3. Zapomnienie o dobrach, których się spodziewamy w życiu przyszłym: Tajemnice Chwalebne.
„Ludzie wieków dawniejszych, chociaż także nieraz namiętnie rozmiłowywali się w dobrach ziemskich, przecież jednak nie tak bezwzględnie gardzili niebiańskimi. Nawet roztropniejsi poganie uczyli, że to życie dane nam jest raczej jako gospoda niż jako dom, jako chwilowe, nie zaś jako stałe miejsce zamieszkania. Teraźniejsi zaś ludzie pomimo wychowania w nauce chrześcijańskiej w wielkiej części tak gonią za przemijającymi dobrami tego świata, że nie tylko zapominają o lepszej ojczyźnie w szczęśliwej wieczności, lecz wskutek największego lekceważenia, chcieliby ją całkiem usunąć i wygładzić ze swej pamięci, nie zważając na upomnienie św. Pawła: „Nie mamy tutaj trwałego miasta, lecz dążymy do przyszłego”.
„Ludzie zaś żądni rozkoszy i miłujący tylko samych siebie, którzy wszystkie myśli swoje tak pogrążają w rzeczach niskich i znikomych, że się wyżej wznieść nie mogą, ci zamiast dopatrywać się w widzialnych dobrach, których używają, pożądanego obrazu dóbr wiecznych, tracą całkowicie z oczu samą wieczność, upadając tym samym poniżej ludzkiej godności. Bo też nawet sam Bóg nie mógłby człowiekowi wymierzyć cięższej kary, jak gdyby mu dozwolił przez całe życie uganiać sie za przyjemnościami i rozkoszami w zapomnieniu o dobrach wiecznych.
Tego niebezpieczeństwa na pewno jednak uniknie ten, kto pobożnie odmawiając Różaniec, często i uważnie rozpamiętuje przedłożone nam w nim tajemnice chwalebne.”
„Skutek bowiem, który wywierają u wszystkich poszczególne tajemnice rozważane w Różańcu jest ten, że umysł chrześcijanina przywodzą powoli i niepostrzeżenie do wprowadzenia w swe życie ładu i pracowitości z wykluczeniem niepokojącego zamieszania, znoszenia przeciwności spokojnie i mężnie, oczekiwania i pragnienia dóbr nieśmiertelnych w niebieskiej ojczyźnie, wreszcie podtrzymania w sobie i pogłębienia wiary, bez której darmo szuka się lekarstw lub ulgi przeciw uciskającym nas nieszczęściom, albo odparcia niebezpieczeństw, ze wszech stron grożących.”
Ojciec Święty zauważa, że „można twierdzić bez przesady, że w miejscowościach, rodzinach i narodach, w których zwyczaj odmawiania Różańca utrzymuje się w dawnej czci, nie ma powodu do obawy o upadek wiary wskutek niewiadomości lub trucizny błędów.”
„Uważamy za rzecz stosowną dorzucić tu krótką wzmiankę o wykonywaniu cnót, którego wiara ma prawo się domagać.
Między tymi cnotami znajduje sie pokuta, która znów mieści w sobie wstrzemięźliwość, z wielu wzgledów konieczną i zbawienną.
Jeżeli pod tym względem Kościół okazuje sie coraz łagodniejszym dla swych dzieci, niechże one nawzajem z wszelką pilnością obmyślą sobie jakby mogły innymi uczynkami zrównoważyć to macierzyńskie pobłażanie. W tym celu miło Nam postawić na pierwszym miejscu nabożeństwo różańcowe, które również może wydać dobre owoce pokuty, szczególnie przez rozważanie cierpień Chrystusa i Jego Matki.”
Leon XIII twierdzi, że jedność w Kościele najpewniej wyproszoną będzie za pośrednictwem Najśw. Panny, błaganej Różańcem, bo do spełnienia modlitwy Chrystusowej „aby wszyscy byli jedno”, dążyli apostołowie i uczniowie Pańscy, kiedy „trwali z Maryją Matką Jezusową”.
Ojciec Święty nie zapomina o św. Józefie:
„Rozporządzamy, aby przez cały miesiąc październik, po odmówieniu Różańca — co już uprzednio ustanowiliśmy — dołączano modlitwę do św. Józefa, to zaś niech będzie zachowane corocznie i na zawsze.
Uznajemy także za zbawienną i chwalebną wprowadzoną w niektórych okolicach praktykę, poświęcania miesiąca marca czci św. Patriarchy przez codzienne pobożne ćwiczenia.”
W niniejszym wznowieniu dokonano nieznacznych zmian: korekty Marja – Maryja, końcówek em – ym (np. niezawodnem – niezawodnym), pisowni łącznej i rozłącznej (np. nietylko – nie tylko), litery j – i (np. encyklopedja – encyklopedia), skrótów (t.j. – tj.), słów: z pomiędzy – spomiędzy, upędzać się – uganiać się, zadowolnienie – zadowolenie, ktobykolwiek – ktokolwiek by, spowrotem/spowodu – z powrotem/z powodu, rozpamietywa/zjednywa – rozpamiętuje/zjednuje, upamietają – opamiętają, Jakób – Jakub, rozwijanych tajemnicach – rozważanych (w 2 miejscach), upoimy – spoimy (w 1 miejscu), rozpierają – rozdzielają (między siebie, w 1 miejscu), sołeczeństwa – społeczeństwa (w 1 miejscu) zformułowanie – sformułowanie (w 1 miejscu), trworzy – trwoży (w 1 miejscu), udźwignienia – udźwignięcia (w 1 miejscu). Uspójniono numerację podrozdziałów.
