Modlitewnik Rycerstwa Niepokalanej z kalendarzem 2025 r.

Édouard Hugon

„Nawet sama kwestia społeczna została rozwiązana poprzez Różaniec, czego tak wymownie dowiódł Leon XIII. Dlaczego narody boją się i drżą? Skąd te wstrząsy, które zakłócają spokój społeczeństw? Odpowiedź jest trojaka, powiada papież. Pierwszą przyczyną jest rosnąca niechęć do skromnego i pracowitego życia. Lekarstwo na to zło znajdujemy w tajemnicach radosnych. Drugą przyczyną jest odraza do wszelkiego rodzaju cierpienia. Lekarstwo na to zło odnajdujemy w tajemnicach bolesnych. Trzecią przyczyną jest zapomnienie o dobrach przyszłych, które stanowią przedmiot nadziei. Lekarstwo na to zło pojawia się w tajemnicach chwalebnych. Tak, Różaniec daje nam odpowiedź na problem społeczny w zwycięskim okrzyku: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat!; „Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rządzi!” (Z przedmowy Autora)

Édouard Hugon OP (1867-1929) – francuski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, teolog i filozof tomistyczny, wieloletni profesor Angelicum w Rzymie, autor wielu podręczników do teologii i filozofii w duchu tradycyjnego tomizmu. Współpracował z Pietro kard. Gasparrim przy tworzeniu jego słynnego katechizmu. Réginald Garrigou-Lagrange OP porównał go do św. Tomasza z Akwinu. W niniejszej książce ojciec Hugon tłumaczy, dlaczego Różaniec jest w dzisiejszych czasach najprostszą i najszybszą drogą do świętości. Korzysta przy tym z aparatu intelektualnego św. Tomasza z Akwinu, dzięki czemu jego nauczanie staje się przystępne dla osób, które poszukują zrozumienia tego cudownie skutecznego nabożeństwa. 

rok wydania: 2022

liczba stron: 152

oprawa: miękka

format: 10,5 cm x 16,5 cm

Publikacja jest gorącym apelem o praktykę stałej adoracji eucharystycznej w intencji wszystkich kapłanów oraz powołań kapłańskich. Zawiera też poruszające relacje o osobach, które w sposób szczególny były oddane modlitwie za duchowieństwo. Są to m.in. Eliza Vaughan, kard. Herbert Vaughan, s. Luiza Małgorzata Claret de la Touche, bł. Alesandrina da Costa, służebnica Boża Consolata Betrone, bp Wilhelm Emanuel Ketteler, św. Teresa z Lisieux, bł. kard. Klemens August von Galen.

Rozważając starożytne określenia Maryi, zaczerpnięte z Biblii i z liturgii, odnajdujemy w nich nasze własne powołanie do świętości. Każde z tych wezwań kończymy ufną prośbą, zwracając się do Maryi: „Módl się za nami!”. Ona jest bowiem najpewniejszą Przewodniczką na drodze do świętości i Orędowniczką u Syna. Taka sama jest rola Kościoła, jako wspólnoty zbawienia. (…)

Litania loretańska jest nie tylko szkołą pobożności maryjnej, lecz także prawdziwym traktatem o misterium Kościoła. (…) Prosząc: „Módl się za nami”, pozwalamy im – Maryi i Kościołowi – zanosić nasze modlitwy wprost do Zbawiciela. Dzięki temu pośrednictwu modlitwa warg staje się kontemplacją tajemnic zbawczych.

Różaniec, podobnie jak modlitwa brewiarzowa, uświęca różne pory dnia i roku. Jest odmawiany w każdym niemal miejscu, w każdym czasie, przy okazji zwyczajnych czynności i podniosłych uroczystości. Stąd pomysł, aby – na wzór brewiarza – rozważania poszczególnych części Różańca podzielić na okresy roku liturgicznego: Tomy I i II zawierają czas zwykły w ciągu roku. Tom III obejmuje okres Adwentu i Bożego Narodzenia. Tom IV to czas Wielkiego Postu i Wielkanocy. Tom V odwołuje się do wspomnień świętych i błogosławionych.

Zawarte w poszczególnych tomach teksty są owocem modlitwy i kontemplacji tajemnic życia Jezusa i Maryi. Znajdziemy tu rozważania napisane przez ludzi świętych i znanych, uczonych i prostych, dojrzałych i młodych, duchownych i świeckich, wiernych różnych stanów i zawodów. W ten sposób możemy doświadczyć, że – jak pisze św. Jan Paweł II w liście o Różańcu – „ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim” (Rosarium Virginis Mariae, 25).

Śmiało i bez zbytniej przesady mogę powiedzieć, że jeżeli chodzi o tematykę różańcową, jest to bestseller na światową skalę, z którego mogą korzystać dosłownie wszyscy. Jest to duchowy przewodnik dla tych, którzy odmawiają codziennie jedną lub wszystkie części Różańca. Tym, którzy dopiero uczą się tej modlitwy, Rozważania pozwolą zanurzyć się w głębię Ewangelii, którą zawiera każda tajemnica różańcowa. Dla członków wspólnot i ruchów to kopalnia skarbów ducha i spotkanie z żywym Bogiem, a także pomoc we wzrastaniu w wierze i modlitwie. Dla członków Stowarzyszenia Żywy Różaniec to możliwość medytacji przez cały miesiąc jednej wyznaczonej tajemnicy bez niebezpieczeństwa „znudzenia się” nią. Dla kapłanów i animatorów – niesamowita pomoc w prowadzeniu i nauczaniu innych modlitwy kontemplacyjnej. Dla zabieganych i niemających czasu to wyjątkowa okazja, aby zatrzymać się choć na chwilę na jedną „tajemniczkę” i zasmakować, czym jest Różaniec.

Rozważania różańcowe w układzie brewiarzowym, które weźmiecie do ręki, mają za zadanie uruchomić wyobraźnię i wprowadzić w kontemplację, dzięki której człowiek zanurza się w tym, co jest jej przedmiotem. Dzisiaj, kiedy widzimy u wielu ludzi ochrzczonych ubóstwo ducha, brak czasu na modlitwę, Różaniec staje się szkolą modlitwy, w której przechodzimy z Maryją przez sceny z Ewangelii, „by czytać Chrystusa, by wnikać w Jego tajemnice, by zrozumieć Jego przesianie” (RVM, 14).

Przyjmij więc ten „brewiarz różańcowy”, zanurz się w medytacji i Różańcem opleć cały świat – sprawy Kościoła i Ojczyzny, parafii i rodziny. Rozbudzaj w sobie pragnienie, aby Maryja była „coraz bardziej znana i kochana” i aby zatriumfowało Jej Niepokalane Serce.

Dzieło to składamy w ręce Maryi, Królowej Różańca świętego, spełniając to, o co prosiła w Fatimie: „Odmawiajcie codziennie Różaniec”.

Tajemnica oczekiwania często łączy się z tajemnicą cierpienia. Jezus modli się w Ogrójcu, a modlitwa ta jest pełna oczekiwania na to, co musi nastąpić. Jezus czeka na kielich, który musi wychylić. Zaskakujące jest to, że męka przyjęta przez Zbawiciela – której się bał, konając w Ogrodzie Oliwnym – miała pierwotnie przypaść w udziale nam jako konsekwencja naszych grzechów. Jego konanie jest zatem naszym konaniem. I tylko dzięki dobrowolnemu cierpieniu Jezusa możemy oczekiwać z wdzięcznością i nadzieją Jego ponownego przyjścia. – o. Jan Paweł Strumiłowski OCist –

Oddajemy do druku nowe wydanie książki Jezus do Serca Siostry – małą antologię, którą neapolitański kapłan Ksiądz Dolindo Ruotolo adresuje do sióstr zakonnych.

Te wysoce natchnione myśli zostały zaczerpnięte z dedykacji na obrazkach oraz z listów, jakie Ksiądz Dolindo pisał do kilku sióstr. Myśli te wchodzą w skład bardziej obszernego zbioru: Krople balsamu i iskry miłości, przeznaczonego dla licznych duchowych synów i córek, osób z najróżniejszych kręgów – między innymi wielu sióstr zakonnych – które zwracały się do Księdza po światło i rady i pośród których jaśnieje dostojna postać siostry Giuseppiny [Józefiny], karmelitanki z Ponti Rossi w Neapolu, beatyfikowanej 2 czerwca 2008 roku.

W zbiorze Jezus do Serca Siostry Autor mówi głosem Boskiego Oblubieńca; głosem, który z wielką delikatnością przemawia w głębi duszy, kiedy świat milczy, kiedy zmysły są uśpione, gdy dusza wyzbywa się siebie, a pustkę zapełnia sekretna myśl Boża. Jest to cicha rozmowa o miłości Boga, cicha i głęboka: to sam Jezus mówi do serca siostry zakonnej, swej oblubienicy. Jest to wezwanie do miłości i wierności: cichy glos współczucia, pocieszający głos przyjaciela, przekonujący głos brata, ojca, oblubieńca.

Gdy dusza odczuwa pragnienie Boga, niechaj przystąpi do niniejszej lektury, by czerpać z niej, małymi dawkami, jak drogocenny pokarm duchowy, pociechę, pomoc i światło. Lektura ta w godzinie zwątpienia przyniesie jej umocnienie; w godzinie pokusy oświeci ją; w godzinie bólu podźwignie.

Niniejszy zbiór pism daje siostrze zakonnej szansę na nowy poryw prawdziwej, poważnej duchowości, bez zbędnych ozdobników i nierealnych dygresji. Wszystko to w swoistym stylu naszego Księdza Dolindo, pełnym nadprzyrodzonego namaszczenia, z nieodpartą logiką prawdy, przy skromnym udziale człowieka Bożego, który, wyzbywszy się siebie, pozwala, by przepływała przez niego swobodnie ta woda, po wypiciu której nie będzie się pragnąć już nigdy, przez całą wieczność. W aneksie przytaczamy kilka świadectw sióstr na temat duchowości i kierownictwa duchowego Księdza Dolindo.

Cala nasza wdzięczność należy się więc Czcigodnemu Księdzu Dolindo Ruotolo, który pozostawił nam te wspaniale teksty, ukazujące jego całkowite spełnianie się w miłości do Jezusa i do dusz. Niech każda myśl zawarta w tym drogocennym dziele będzie komunią miłości z Bogiem i umacniającym wiatykiem dla dusz konsekrowanych w ich trudnej wędrówce, aby bez wahań, bez ociągania się i ze spokojem pokonywały wszelkie przeszkody na ciernistej drodze do świętości, i by osiągnęły tę doskonałość, do której Bóg wzywa je w sposób jednoznaczny i wyjątkowy.

Paulina Jaricot urodziła się w bogatej rodzinie przemysłowców lyońskich. Rozpościerały się przed nią wielkie możliwości i szerokie perspektywy. W młodości założyła dzieło wspierania misji – dzisiejsze Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary – oraz popularne na całym świecie stowarzyszenie modlitewne – Żywy Różaniec. Stopniowo ścieżka jej życia stawała się coraz węższa. Umarła w nędzy, odarta ze znaczenia, wpływów, poparcia, przyjaźni, zapomniana i ogołocona. Dotarła jednak do ciasnej bramy życia z zapaloną lampą oliwną – rozpalonym miłością sercem, które całe tęskniło do Boga.

Dorota Krawczyk jest doktorem nauk humanistycznych w specjalności nauk o sztuce, autorką licznych publikacji naukowych i popularno-naukowych z dziedziny muzyki i religii oraz powieści biograficznych, m.in. o św. Janie od Krzyża (Jesień w Ubedzie) i bł. ks. Ignacym Kłopotowskim (Bez wytchnienia).

Różaniec Maryi, korona Maryi. Leon XIII napisał 16 encyklik poświęconych Różańcowi Maryi, z których 13 znajduje się w niniejszej książce. Ojciec Święty „Zebrał i wyjaśnił w mistrzowski sposób cały wykład o Rózańcu tak, że te pisma jego można nazwać: encyklopedia Rózańcowa.” Podkreśla kluczowe znaczenie Maryi, jedynej nadziei na nasze czasy – Maryi Wszechpośredniczki wszystkich łask, oraz Wszechpośredniczki w tajemnicach różańcowych. Dzieli się także własnymi doświadczeniami i faktami nie pozostawiającymi co do tego wątpliwości. Podaje praktyczne wskazówki i rady. Zauważa, że modlitwa różańcowa (ustna wraz z rozmyślaniem) sprowadza na nas wszystkie łaski.

Tłumacz – dominikanin O. Konstanty M. Żukiewicz – każdą z encyklik opatrzył krótkim wyjaśnieniem. Całość napisana jest jasnym, prostym językiem, zrozumiałym dla każdego dziecka Maryi.

Autor: Leon XIII. Tłum. Konstanty Maria Żukiewicz OP

Rok wydania: 2024

Stron: 156

Format: 130 x 190

Oprawa: miękka

Imprimatur

Lwów, 1935 r.

Odbitka z „Róży Duchownej”.

Za pozwoleniem Władzy Duchownej.

cenzor

Nikt, o Przenajświętsza nie bywa napełniony poznaniem Boga bez Twego udziału (nisi per Te); nikt nie dostępuje zbawienia bez Twego udziału, Bogarodzico; nikt nie dostępuje żadnego daru miłosierdzia bez Twego udziału.

Ojciec Święty zwraca uwagę szczególnie na trzy główne rzeczy, szpetne i zgubne dla dobra ogólnego, które można zwyciężyć z pomocą Różańca Maryi:

1. Niechęć do skromnego i pracowitego życia: lekarstwem Tajemnice Radosne.

2. Trwoga wobec cierpienia: Tajemnice Bolesne.

3. Zapomnienie o dobrach, których się spodziewamy w życiu przyszłym: Tajemnice Chwalebne.

„Ludzie wieków dawniejszych, chociaż także nieraz namiętnie rozmiłowywali się w dobrach ziemskich, przecież jednak nie tak bezwzględnie gardzili niebiańskimi. Nawet roztropniejsi poganie uczyli, że to życie dane nam jest raczej jako gospoda niż jako dom, jako chwilowe, nie zaś jako stałe miejsce zamieszkania. Teraźniejsi zaś ludzie pomimo wychowania w nauce chrześcijańskiej w wielkiej części tak gonią za przemijającymi dobrami tego świata, że nie tylko zapominają o lepszej ojczyźnie w szczęśliwej wieczności, lecz wskutek największego lekceważenia, chcieliby ją całkiem usunąć i wygładzić ze swej pamięci, nie zważając na upomnienie św. Pawła: „Nie mamy tutaj trwałego miasta, lecz dążymy do przyszłego”.

„Ludzie zaś żądni rozkoszy i miłujący tylko samych siebie, którzy wszystkie myśli swoje tak pogrążają w rzeczach niskich i znikomych, że się wyżej wznieść nie mogą, ci zamiast dopatrywać się w widzialnych dobrach, których używają, pożądanego obrazu dóbr wiecznych, tracą całkowicie z oczu samą wieczność, upadając tym samym poniżej ludzkiej godności. Bo też nawet sam Bóg nie mógłby człowiekowi wymierzyć cięższej kary, jak gdyby mu dozwolił przez całe życie uganiać sie za przyjemnościami i rozkoszami w zapomnieniu o dobrach wiecznych.

Tego niebezpieczeństwa na pewno jednak uniknie ten, kto pobożnie odmawiając Różaniec, często i uważnie rozpamiętuje przedłożone nam w nim tajemnice chwalebne.”

„Skutek bowiem, który wywierają u wszystkich poszczególne tajemnice rozważane w Różańcu jest ten, że umysł chrześcijanina przywodzą powoli i niepostrzeżenie do wprowadzenia w swe życie ładu i pracowitości z wykluczeniem niepokojącego zamieszania, znoszenia przeciwności spokojnie i mężnie, oczekiwania i pragnienia dóbr nieśmiertelnych w niebieskiej ojczyźnie, wreszcie podtrzymania w sobie i pogłębienia wiary, bez której darmo szuka się lekarstw lub ulgi przeciw uciskającym nas nieszczęściom, albo odparcia niebezpieczeństw, ze wszech stron grożących.”

Ojciec Święty zauważa, że „można twierdzić bez przesady, że w miejscowościach, rodzinach i narodach, w których zwyczaj odmawiania Różańca utrzymuje się w dawnej czci, nie ma powodu do obawy o upadek wiary wskutek niewiadomości lub trucizny błędów.”

„Uważamy za rzecz stosowną dorzucić tu krótką wzmiankę o wykonywaniu cnót, którego wiara ma prawo się domagać.

Między tymi cnotami znajduje sie pokuta, która znów mieści w sobie wstrzemięźliwość, z wielu wzgledów konieczną i zbawienną.

Jeżeli pod tym względem Kościół okazuje sie coraz łagodniejszym dla swych dzieci, niechże one nawzajem z wszelką pilnością obmyślą sobie jakby mogły innymi uczynkami zrównoważyć to macierzyńskie pobłażanie. W tym celu miło Nam postawić na pierwszym miejscu nabożeństwo różańcowe, które również może wydać dobre owoce pokuty, szczególnie przez rozważanie cierpień Chrystusa i Jego Matki.”

Leon XIII twierdzi, że jedność w Kościele najpewniej wyproszoną będzie za pośrednictwem Najśw. Panny, błaganej Różańcem, bo do spełnienia modlitwy Chrystusowej „aby wszyscy byli jedno”, dążyli apostołowie i uczniowie Pańscy, kiedy „trwali z Maryją Matką Jezusową”.

Ojciec Święty nie zapomina o św. Józefie:

„Rozporządzamy, aby przez cały miesiąc październik, po odmówieniu Różańca — co już uprzednio ustanowiliśmy — dołączano modlitwę do św. Józefa, to zaś niech będzie zachowane corocznie i na zawsze.

Uznajemy także za zbawienną i chwalebną wprowadzoną w niektórych okolicach praktykę, poświęcania miesiąca marca czci św. Patriarchy przez codzienne pobożne ćwiczenia.”

W niniejszym wznowieniu dokonano nieznacznych zmian: korekty Marja – Maryja, końcówek em – ym (np. niezawodnem – niezawodnym), pisowni łącznej i rozłącznej (np. nietylko – nie tylko), litery j – i (np. encyklopedja – encyklopedia), skrótów (t.j. – tj.), słów: z pomiędzy – spomiędzy, upędzać się – uganiać się, zadowolnienie – zadowolenie, ktobykolwiek – ktokolwiek by, spowrotem/spowodu – z powrotem/z powodu, rozpamietywa/zjednywa – rozpamiętuje/zjednuje, upamietają – opamiętają, Jakób – Jakub, rozwijanych tajemnicach – rozważanych (w 2 miejscach), upoimy – spoimy (w 1 miejscu), rozpierają – rozdzielają (między siebie, w 1 miejscu), sołeczeństwa – społeczeństwa (w 1 miejscu) zformułowanie – sformułowanie (w 1 miejscu), trworzy – trwoży (w 1 miejscu), udźwignienia – udźwignięcia (w 1 miejscu). Uspójniono numerację podrozdziałów.

Książka jest wiernym wznowieniem polskiego wydania z 1937 roku wydanego wówczas nakładem Ojców Pallotynów.

Książka posiada Nihil Obstat i Imprimi Potest z dnia 24 listopada 1936 roku.

Tytuł oryginału: Le chemin de croix eucharistique.

Wyjątek z książki: La Divine Eucharistie. 3 série. Les retraites au pied du Très Saint Sacrement.

Tłumaczenie: Antonina Szczepaniakowa

Oprawa miękka

Format A6 (kieszonkowy)

Liczba stron: 72

Książka zawiera ilustracje poszczególnych stacji Drogi Krzyżowej.

Wstęp do książki:

Ojciec Eymard zaliczał „Drogę Krzyżową” do najważniejszych ćwiczeń rekolekcyjnych. Długoletnie doświadczenie nauczyło go szukać w ranach Jezusowych przebaczenia win, odpoczynku po trudach i łask, których tak bardzo łaknie dusza podczas rekolekcji. Do samej śmierci odprawiał o. Eymard co wieczór „Drogę Krzyżową”, nawet po dniach najbardziej pracowitych i nużących; zalecał też to ćwiczenie innym, gdyż znał jego wartość.

Albowiem powiedziano w „Naśladowaniu”: „W Krzyżu zbawienie, w Krzyżu życie, w Krzyżu obrona od nieprzyjaciół, w Krzyżu źródło niebiańskiej słodyczy, w Krzyżu moc ducha, w Krzyżu wesele serca”.

Dla duszy eucharystycznej Kalwaria to ołtarz, a Bóg ukrzyżowany to Bóg-Hostia. Dusza eucharystyczna słyszy wokoło wrzask tłuszczy przeciw Temu, który nań odpowiada milczeniem Baranka. Dusza taka przenika spiski uczonych i faryzeuszów i zna kroki nowoczesnych Judaszów. Ci swoim wadom, interesom i szatanowi panującemu w ich duszy wydają dobrego Mistrza, który oddał się im cały w pocałunku Komunii Świętej. Dusza eucharystyczna widzi, jak Jezusa w Komunii Świętej co dzień zdradzają świętokradcy, jak zaprzeczają Jego obecności, jak Go się wypierają z tchórzostwa dla względów ludzkich! Tak, Eucharystia to Męka Pańska z tą tylko różnicą, że Kalwaria eucharystyczna ogarnia świat cały w przeróżnych kierunkach, a trwa już dziewiętnaście stuleci.

Można by powiedzieć, że to przesada. Pan Jezus jest w Najświętszym Sakramencie w stanie chwalebnym, nieśmiertelnym i niematerialnym — po cóż więc mówić o Cierpieniach Tego, kto już nie może cierpieć, po co przypominać poniżenie Tego, kto panuje jako Najwyższy Tryumfator?

Prawda to i wielkie szczęście, że Jezus-Eucharystia nie może więcej podlegać śmierci, że nienawiść ludzka raz tylko, w Jerozolimie miała moc nad Jego Boską Osobą.

Gdyby było inaczej, jakiż kapłan zechciałby sprowadzić Jezusa na ołtarz, który byłby dla Niego powtórną Golgotą?

A jednak grzechy, występki, świętokradztwa niemniej boleśnie ranią żywe Serce Jezusa-Hostii, choć nie jest Ono już wrażliwe na fizyczne bóle zadawane Mu przez nasze przewinienia.

Ludzie czynią wszelkie wysiłki, jakie tylko moce piekielne mogą im podszepnąć, by jak najmocniej Jezusa udręczać. Więc męka Boża trwa dalej z naszej winy. Trwa z winy katów rzucających się zażarcie na ofiarę naszych żądz i namiętności, ofiarę, która jednak stawia czoło wszelkim ciosom jako niewyczerpana krynica nieśmiertelności i chwały.

Niezgłębiona jest tajemnica cierpień eucharystycznych Pana Jezusa! Jezus-Hostia cierpi, jak cierpieć może tylko Bóg! Gniewa się na nas i oburza, jak to czynić może tylko Bóg, lecz uczucia te nie zmieniają Jego szczęścia, nie umniejszają chwały.

Jezus nie cierpi już istotnie, ale w chwili, gdy ustanawiał Sakrament Ołtarza przesunął się przed Jego umysłem obraz obelg, zniewag, profanacji, jakim podlegać będzie w ciągu wieków. Dzięki boskiej znajomości rzeczy przyszłych widział ciągłe męczeństwo, jakie Go czeka, widział je w najdrobniejszych szczegółach, odczuwał całą mękę, jaką Mu zada złość nasza z całym najgłębszym wyrafinowaniem. Widział to i czuł, i nakazał Sercu swemu odczuć w tej chwili wszystkie udręki, jakich by doznało w przyszłości, gdyby mogło cierpieć wydane na nasze ciosy! Ta sama moc, która sprawi, że dusze w dniu sądu nieoczyszczone całkowicie z grzechów odpokutują w jednym mgnieniu oka całe wieki mąk czyśćcowych, tak mogła rozszerzyć władze duszy Jezusowej, iż zdołał — wówczas jeszcze dostępny cierpieniom — wycierpieć w jednej chwili to wszystko, czym Go dziś na próżno usiłuje krzyżować niewdzięczność ludzka i złość szatanów. Związek pomiędzy Eucharystią a Kalwarią jest tak ścisły, że każda dusza, która w sposób prawdziwy i wewnętrzny łączy się z Jezusem-Hostią, pragnie pocieszać Go i współczuć z cierpieniami Jego, z cierpieniami, których racji i rozciągłości niezdolna jest pojąć, lecz które są tak istotne, że muszą być źródłem miłowania.

Duszy miłującej nie wystarcza rozważanie Męki Pańskiej u Stóp Przenajświętszego Sakramentu. Serce jej mówi, że Męka trwa jeszcze, pragnie więc współczuć i z Męką eucharystyczną Jezusa.

Piękne to natchnienie musi być bardzo miłe Sercu Jezusowemu. O to współczucie dopominał się Jezus u świętej Małgorzaty Marii, użalając się w słowach pełnych bólu, że niedbałe dzieci tak mało Mu go okazują.

Toteż nam, którzy chcemy poznać i wielbić tajemnicę Eucharystii możliwie wszechstronnie, dana jest piękna misja rozmyślania nad Męką eucharystyczną; musimy współczuć, płakać i usiłować wynagradzać za tyle obelg i profanacji. Pan Jezus nie cierpi już teraz istotnie; chce w dalszym ciągu cierpieć w nas, w członkach swoich, na chwałę Bożą i zbawienie grzeszników. Chce przedłużyć mękę. którą tak chwalebnie wycierpiał pierwszy jako Wódz, by nam dać przykład i wskazać drogę!

Pobożne myśli o. Eymarda przyczynią się do pokierowania nami w rozmyślaniu o cierpieniach eucharystycznych. Mogą one służyć na godzinę adoracji lub do odprawiania 14 stacji „Drogi Krzyżowej”. W tym też celu podajemy przy każdej stacji: Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo oraz wersety odmawiane zazwyczaj w związku z Drogą Krzyżową. Na zakończenie zaś rozważania przy każdej stacji umieszczamy jedną strofkę z hymnu:

Stała Matka bolejąca

Pod krzyżem we złach tonąca,

Gdy na krzyżu Syn Jej wisiał.

Przypisek tłumaczki: Eucharystyczna Droga Krzyżowa znajduje się w III tomie pism świętego Piotra Juliana Eymarda jako jedno z ćwiczeń rekolekcyjnych. Zdawało mi się, że pożytecznie będzie wydać tę „Drogę Krzyżową” oddzielnie, by ją uczynić dostępniejszą dla szerszego ogółu.

Prowadzona metodycznie i umiejętnie – kronika jest niezastąpionym źródłem informacji oraz służy budowaniu jedności wspólnoty. Dokumentuje wydarzenia z życia róży/koła Żywego Różańca. Fakty dotyczące wspólnych wyjazdów, rekolekcji, zmianek, uroczystości parafialnych przeplatają się z ciekawostkami i twórczością poszczególnych członków. Do kroniki dołączona jest zakładka informująca: „Co warto zamieścić w kronice?”.

Młoda dziewczyna, która zginęła śmiercią męczeńską w wieku 13 lat, ofiarowując swoje życie dla zbawienia, ukazuje dzisiaj młodzieży na całym świecie wartość cnoty czystości oraz wierności podjętym zobowiązaniom. Wydaje się, że Bóg ukrył ją w ciszy katakumb na piętnaście stuleci, aby jej świętość objawić światu właśnie w naszych czasach. Teraz bowiem, gdy w oczach wielu czystość traci na wartości, szczególnie potrzebne jest nam jej świadectwo. Teraz, gdy możliwość podejmowania i zmieniania decyzji postrzegana jest jako największy przywilej człowieka wolnego, a konsekwencje wyboru i wierność zobowiązaniom spycha się na dalszy plan. – Fragment Wstępu –

Witaj Królowo Matko Miłosierdzia! Nowenna do Najświętszej Panny Maryi na uproszenie pomocy we wszelkich potrzebach duszy i ciała. Nieoceniona pomoc w nabywaniu bezgranicznej ufności względem Niepokalanej.

Autor: Św. Alfons Maria Liguori

Rok wydania: 2023

Format: 10,2 x 14

Stron: 68

Oprawa: miękka

Approbatur

Wladislaviae, die 26 Octobru 1897 a.

Judex Surrogatus,

Protonotarius Apostolieus

St. Chodyński.

Regens Caneellariae

C. Puacz.

No 3344

W niniejszym wznowieniu dokonano nieznacznych poprawek wg zasad współczesnej ortografii (Marya – Maryja, dopokąd – dopóki, wyjednywa – wyjednuje, przyrównywa – przyrównuje, z poza – spoza, z tąd – stąd, niemo-żebne – niemożliwe, czyścu – czyśćcu, dobrodziejstwy – dobrodziejstwami, jedno – tylko, lubo – choć, czyichże – czyich, czem – czym). Uspójniono pisownię łączną i rozłączną oraz dużą i małą literą.

Oddajemy do rąk Czytelników modlitewnik różańcowy, z którego można korzystać podczas wspólnego odmawiania różańca w kościołach i na spotkaniach modlitewnych, a także w czasie modlitwy osobistej. Rozważania zamieszczone są w układzie tygodniowym. Na każdy dzień przypada jedna część różańca zgodnie z zaleceniami Kościoła. I tak w poniedziałki i soboty odmawiamy tajemnice radosne (I), w czwartki – tajemnice światła (II), we wtorki i piątki – tajemnice bolesne (III), a w środy i niedziele – tajemnice chwalebne (IV). Przygotowaliśmy rozważania na wszystkie tygodnie roku. Proponowany układ nie uwzględnia jednak podziału na miesiące ani okresy roku liturgicznego, dlatego mogą być one wykorzystywane dowolnie, w zależności od indywidualnych potrzeb.

Naszą intencją było ukazanie wielkiego bogactwa rozważań tajemnic różańcowych na przestrzeni dziejów Kościoła. Ich autorami są zarówno święci, błogosławieni i słudzy Boży, jak i osoby żyjące współcześnie – kapłani, osoby zakonne, a także wierni świeccy (na końcu książki można znaleźć spis wszystkich autorów z krótkimi notami informacyjnymi oraz numery stron, na których znajdują się ich rozważania).

Oprócz krótkich rozmyślań na każdy dzień roku, książka zawiera również dłuższe rozważania wszystkich dwudziestu tajemnic różańca autorstwa o. Łukasza Przybyło CMF. Polecamy je na święta i uroczystości kościelne. Życzymy owocnej modlitwy w głębokiej kontemplacji Chrystusa oczami Jego Matki Maryi.

Różaniec jest modlitwą tajemniczą. Iluż papieży przypisywało jej skuteczną obronę przed zagrożeniem ze strony innowierców czy możliwością utraty suwerenności Europy. Iluż świętych nie rozstawało się z nią, korzystając z jej duchowych bogactw. Chciałoby się już dziś widzieć niezliczone rzesze zbawionych grzeszników, którzy dotarli do nieba dzięki tej modlitwie odmawianej osobiście przez nich lub w ich intencji. Czymże jest więc różaniec, ta potężna broń i duchowa siła, do której codziennego używania wzywa nas Maryja w tylu miejscach świata i w tylu okresach życia Kościoła? – o. Stanisław Przepierski OP –

W skład pakietu wchodzą książki:

Rozważania Różańcowe na Każdy Dzień Tom 1 Tydzień 1-26

Rozważania Różańcowe na Każdy Dzień Tom 2 Tydzień 27-52

Edward Healy Thompson

„Gdy lud dotknięty klęskami prywatnymi lub publicznymi podniesie do Nieba swe błagalne głosy o pomoc, Bóg odpowiada: «Idźcie do Józefa i czyńcie wszystko, co wam nakazuje». Tym sposobem Józef, po Maryi, staje się wiecznym szafarzem wszystkich niebiańskich łask”.  (fragment książki)

Książka Święty Józef. Życie i chwała autorstwa Edwarda Healy’ego Thompsona uważana jest za jedno z najpełniejszych i najdokładniejszych studiów na temat św. Józefa. Bazując na Piśmie Świętym i Tradycji, pismach Ojców i Doktorów Kościoła oraz świadectwach świętych, autor starannie opisuje rolę Józefa w historii zbawienia i życiu Kościoła. Niniejsze dzieło zawiera szczegóły dotyczące pochodzenia Świętego, jego pracy oraz życia duchowego. Autor wyjaśnia, jak Józef został zapowiedziany w Starym Testamencie, przedstawia jego osobę w relacji do Jezusa i Maryi oraz tłumaczy, dlaczego został ustanowiony przez papieża Piusa IX Patronem Kościoła powszechnego. Polskie wydanie zostało wzbogacone o dodatek zawierający modlitwy, nowennę, koronkę i litanię do Świętego Józefa.

Edward Healy Thompson (1813-1891) – angielski pisarz, katolik nawrócony z anglikanizmu, współczesny św. kardynałowi Newmanowi, z którym łączyła go zażyła znajomość. Autor dzieł apologetycznych, żywotu św. Stanisława Kostki oraz biografii świątobliwych katolików, m. in. Jana Jakuba Oliera, Marii Harpain i Henryka Marii Boudona.

rok wydania: 2022

liczba stron: 342

oprawa: miękka

format: 16,5 cm x 23,5 cm

Książka Dar Fatimy Odczytać na nowo orędzie Marki Bożej – to zapis spotkania z ks. prof. Tadeuszem Guzem podczas promocji książki: ,,Niebo jest silniejsze od nas”. Płyta zawiera pełny tekst książki „Niebo jest silniejsze od nas. Opowieść fatimska”. Czyta: Halina Łabonarska Format nagrania: mp3 Czas całkowity: 7 godzin i 38 minut Muzyka, realizacja nagrania i montaż dźwiękowy: Piotr Łabonarski.

Gdy Lucia zobaczyła oblicze Naszej Kochanej Pani, które według jej dokładnych wskazówek odtworzył młody artysta, potrząsnęła tylko głową i powiedziała: ,,Ona była taka, a przecież nie taka! Ona była światłem, światłem, światłem!”. Gdy wiele lat później w swej cichej celi spisywała te wizje, czuła się śmiertelnie nieszczęśliwa, gdyż niewypowiedzialnego, po prostu, nie da się powiedzieć. To, co się wydarzyło w Fatimie, pozostaje w niedostępnym świetle Nieba. – fragment ze wstępu –

Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują i są wskazani zwłaszcza w Papieskiej Światowej Sieci Modlitwy.

Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, zyskała popularność dzięki wspólnotowej formie modlitwy, zainicjowanej przez Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino w 1832 r. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku.

Niniejszy statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą św. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RVM 3).

Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu.

Stowarzyszenie nazywa się „Żywym”, gdyż liczba osób, które się nań składają, niejako wprawia je w działanie poprzez ciągłe recytowanie modlitw, które czerpią swą skuteczność z rozważania tajemnic Jezusa i Maryi, czy to w celu nawrócenia grzeszników, czy doskonalenia sprawiedliwych. Zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź gdy zeń odchodzą.

Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, z których każda zobowiązuje się do codziennego rozważania jednej tajemnicy różańcowej. Liczba osób we wspólnocie podstawowej odpowiada liczbie tajemnic różańca świętego.

Zgodnie z pragnieniem założycielki Żywego Różańca, Pauliny Jaricot, która chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”, Żywy Różaniec podkreśla wspólnotowy charakter rozważania tajemnic różańcowych. Choć każdy z członków Żywego Różańca modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotną dla Żywego Różańca jest więź modlitewna, rozumiana jako świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach. – fragment –

Niniejszy Statut Stowarzyszenia Żywy Różaniec został zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu Polski podczas 393. Zebrania Plenarnego, na mocy Uchwały nr 21/393/2022 z dnia 11 października 2022 r., na czas nieokreślony.

Śpiewnik „Missam Cantare” jest przeznaczony dla alumnów przygotowujących się do pełnienia funkcji liturgicznych podczas sprawowania Mszy św. W dwóch językach – łacińskim i polskim. Zawiera obszerne przykłady śpiewów zaczerpnięte z łacińskiego Mszału Rzymskiego i jego odpowiednika w języku polskim. Znajdziemy w nim też propozycje pochodzące z dawnych ksiąg liturgicznych, takie jak: „tonus sollemnior” i „tonus simplex” prefacji mszalnych, czy polski ton Ewangelii zwany „piotrkowskim”.

W „Dodatku” znalazły się propozycje melodii psalmów responsoryjnych w języku polskim, sięgające głównie do melodii gregoriańskich tonów psalmowych, jako do najwłaściwszego pierwowzoru.

Niech ten śpiewnik pomoże wszystkim szczerze zatroskanym o piękno służby Bożej, aby przez dobre przygotowanie liturgiczne i muzyczne wzrastała „chwała Boża i uświęcenie wiernych” (Konstytucja o liturgii, n. 112) – ks. Wiesław Kądziela –